Karşılıksız sevgilere nedense garip bakıyorum... Yaşımın getirdiği bir şey olsa gerek !
25 yaşlarında bir kuzenim var... Kendinden 8 yaş ufak bir kıza tutulmuş durumda şu aralar..
Kendince kızın ufacık hareketlerini bile sevgiye yormaya çalışıp kızı hediyelere boğuyor... Kıza kendince yardım etmeye çalışıyor.. Kızın sorunlarını çözmek için ecel terleri döküyor...
Kız da " sen kimsin , karışma " tarzında tepkiler veriyor..
Oda " Ablaaaaaaaaaa " diye bana msj atıp beni soru yağmuruna tutuyor..
Yalnız işin garip tarafı duygularını açıkça kıza söylemekten kaçınan bu küçük beyimiz etrafındakilere " seviyorummm " " ölüyorummm " diye kan kusturuyor...
İnsan sevgisini açıkça söylemeyerek platonik takılmaya devam mı etmeli? Yoksa dobra dobra kaybetme riskini göze alıp karşısına dikilip söylemeli mi ?
Ben dobraca söylemekten yanayım aslında
Yanlış mıyım acaba ??? diye de düşünmeden edemiyorum doğrusu...
Daha öncelerde okuduğum bir yazıda Platonik aşk , gerçek aşktır.. tarzında bir şeyler vardı.. Gerçektende platonik gerçek aşk mı ?
Kavuşulamayan sevgi mi aslolan ?
Çok soru sordum yine !!
Bilen varsa beni bir aydınlatabilir mi ?
Çıkamıyorum da işin içinden :)
