DaYaNaMıYoRuM aRTıK

Benim sorumsuzluğum ne zaman bitecek bilmiyorum.. Sabah yatakta tembellik yaparken bir ara annemin sesini duydum. Söyleniyor yine sandım.
Ortada hiç bir şey yokken söylenir genelde.. Mesela kumandayı düşürdüğünde , ya da peçetesi bittiğinde bazen de tv de bir şeye kızdıysa....
Öyle birşeydir dedim, gitmedim yanına...
Sonra çığlık attı ! Ne oluyor diye gittiğimde; kendi başına banyoya girdiğini ve sıcak suyu açtığını gördüm, en sıcak yeri açmış sonra da kapatamamış... Suyu kapadım, dışarıya çıkardım ama ayağı yanmıştı.. Derisi kalkmış, kıpkırmızıydı.. Basamıyordu yere doğru düzgün..

İlk seslendiği zaman keşke gitseydim.. Sorumsuzluğum yüzünden ,benim yüzümden oldu...

Bazen bir bebek gibi bakıma muhtaç olduğu gerçeğini kabullenmek istemediğimden oluyor her şey. O'nu hep sağlıklı, gülen, konuşan, yürüyen haliyle görmek istiyorum.. Öyle olmadığını bile bile..


Ve bu gün bir şey daha farkettim annem ağladığında ya da bağırdığında ben sinir krizine giriyorum.. İnsanlar annemden önce beni yatıştırmaya çalışıyor.. Babam sarıldı ben ağlarken, komşumuz Ali abi "yok bişey" diye beni sakinleştirmeye çalıştı.. Oysa önce anneme bakmalıydılar...


Hastane de acil servise gittiğimizde annemden sonra gelen ufacık bir kız çocuğu gördüm. 16 bilemediniz 17 yaşındaydı.. Bileğinde kırmızı bir havlu sarılıydı, galiba havlunun gerçek rengi beyazdı.. Ablası da ondan bir kaç yaş büyüktü elini tutup "gitme "diye çığlıklar atıyordu..

" beni bırakma, aç gözlerini ablacım, bak burdayım! "

Yüreğimden gelen sesle , o hiç tanımadığım yabancının sesi karıştı birbirine.. Öyle bir bakıyordu ki kardeşine.. Eline tutuşturulmuş bir kağıt parçasıyla kapının önünde kala kaldı..
Benim gibi..

İçerden gelen seslerden kaçmak istedim o an..
O iğrenç ilaç kokusundan kaçmak..

Yanımda bir kaç kişinin daha olduğunu ve o "abla"yı sakinleştirmeye çalıştıklarını gördüm..

" Korkudan bayılmıştır, yok bişeyi, korkma sen! "

Annemde ilk hastalandığında beni de böyle kandırmamışlarmıydı?

" Yok bir şeyi, korkma sen"

O anlar sıralandı gözümün önünde.. Annem ilk hastalandığında bende, o abla gibi, 18- 19 yaşlarındaydım.. Hastane koridorunda tıpkı onun gibi kalmıştım, elimde bir kaç kağıt parçasıyla... O zamanki gibi bugün de çınladı kulağımda sesler, herşeyin sesi birbirine girmeye başladı.. Karıştı herşey..

Dondum !
Kımıldayamadım..
Sonra Ali abi geldi. Tuttu beni oturttu bir yere.

"Birşeyi yok, sardılar, geçinceye kadar pansumana geleceksiniz o kadar.."

Baktım gözlerine.. Birşeyler diyecektim , O sırada yine annemin sesi geldi içerden,
dondum kaldım..

Beynimde binlerce anıyı susturmaya çalışırken, unutmaya çalışırken; ilaç kokusunun tüm bunları yeniden ortaya çıkarması.. O Abla'da kendimi görmem! Kabuk tutması için yalvardığım yaraların yeniden kanaması ve avuçlarımda tırnaklarımın izlerinden sızan kan damlaları, sol yanımdaki acı...
Dayanamıyorum artık...!