21 Eylül 2008 Pazar

Yalnızım-Yalnızsın- Yalnız...

Güneşin yerini aya bıraktığı demlerde, yıldızlar ayın dansına eşlik etmek için yerlerini alırken,

Yüreğine bi acı düştüğü oldu mu hiç? Yüzünü göğe çeviripte isyan ettin mi yalnızlığa? " Neden ben Allah’ım? " haykırışları yüreğinden taşıp, artık dilinden dökülmeye başladı mı?

Geceye hakim olan ışığın verdiği huzuru artık hissetmiyor musun? Yaşam gibi dalgalı bir denizde, demir attığın son limanda, diğerleri gibi mi sular altında kaldı? Ve bu denizde yüreğinin pusulası, en umutsuz kaldığın zamanlarda sana doğru yolu göstermiyor mu?

Görünürde karanlık ama özü aydınlıklar bütünü olan geceler artık senin düşmanın mı?

“Seninle geçirdiğim her sn ye çok özeldi ve bunu asla yitirmeyecek iyi ki varsın…” diyebileceğin tek bir kişi bile yok mu?

Evet, dostum yalnızsın… Hem de kalabalıklar arasında yalnızsın…

2 yorum:

kişisel depresyon anları dedi ki...

bu yazının üzerine "yalnızlık senfonisi" iyi gider dedim ve dinliyorum.
yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte...

RuYaYLa dedi ki...

Yalnızlık senfonisi güzel seçim :)
Bir şarkıdan çok ötedir benim için hiç susmuyor içimde bi yerlerde sürekli çalıyor...