İçinde hiçbir şey yokken, avucunuzu sıkıca kapatıp hiç kimseye göstermediğiniz oldu mu hiç?
-"ne var elinde? Hadi... Göster bakiimm." (gözbebeklerinde parlayan merakla ya da bu annem ya da babamsa kızgınlıkla )
-"olmaz ki... kaçar..." (koca kocaa açılan gözbebekleriyle, büzülen dudaklarla kesin bi kararlılıklaa ...)
-"hadi ama gösterr ..." (sinir katsayısı yükselerek...)
-"hayır! olmaz dedimm ! açarsamm kaçarr...(o kocaman açılan gözler artık gözyaşlarını taşıyamayacak kadar yorulmuş, dokunsan ağlayacak denir yaa hani iştee öyle dolu dolu )
O arada 'sinirlerim tepemdee' alarmı veren ya da 'amann ne halin varsa gör uğraşamam senle' der gibi kötü bi bakış fırlatırlar...
(Hiç bişey yapmamışken aslında, kendini kabahatli hissettiren ya da - kaale alınmaya değmez gibi kendini değersiz hissettiren -umursamaz ama bi o kadarda can yakan o bakış...)
İşte o zaman tutamaz artık gözkapakların gözyaşlarını başlarsın ağlamaya... Her zaman sıcak sanılan gözyaşları bir anda buz gibi ediverir tüm vücudunu, o soğuklukla titreyerek hıçkıra hıçkıra ağlarsın... Ağladıkça daha çok ağlarsın... Kelimeler büyürde büyür... Kocaman oluverir çıkmazlar büzülen dudaklarının arasından... Sadece hıçkırık sesleri...
Oysa karşındaki bütün bunlara seyircidir... Ne kolunu açıp
'Gel buraya seni küçük cadı... Ağlama hadi sil bakim gözünün yaşını 'der nede 'neyin var ' !!!
Aklına bile gelmez !! afallar belki de ( bilmiyorum ben hiç yapmadım öyle bişeyy sarılıp sarmalayan cinslerdenim ) oysa bi sarılsa yada başını okşasa belki de o kadar yalnız hissetmeyecektir ( o an bebek kadar korumasız ağlayan ) kendini ....
Neden sarılmazlar kiiii ....
Birine sarılmak bu kadar mı zor?
Acaba acılarımız onlara da bulaşacak korkusuyla mı sarılmazlar....
4 yorum:
Olmaz mı... Avuçlarımda her zaman birşeyler vardır, sıkı sıkı tuttuğum ama kimse dikkat edip de sormadı şimdiye kadar 'ne var orada?' diye. :)
Ayrıca, evet ağladığın anlarda sarılmayan insanlardan nefret ediyorum bu yüzden her ağlayana sarılasım gelio :pp
Eskiden elimde sakladığım şeyler yüzünden çok ağladım. Dediğin gibi artık kimse sormuyor bile...
ne yazacağımı bilemedim..
o kadar güzel bir yazıyı sadece tüylerim kalktı..
ve ilkokulda ağladığım halde bana sarılmayan öğretmenimi hatırladım..bilmiyorum ruyayla böyle bir şey işte..
Gayyorcum kalemi oynattıkça çıkıyor bişeyler ucundan ve bazen canımı acıtıp kenara köşeye sakladığım belkide hatırlamak istemediğim An'ları çıkarıp seriveriyor film kareleri gibi gözlerimin önüne...
Sen hep mutlu an'larını hatırla...Yüreğinle kal olur mu :)
Yorum Gönder