Melekler çok kalmıyor bu dünyada

Melekler çok kalmıyor bu dünyada...Ölmesi gereken o kadar çok insan varken İsmail amca neden öldü hiç anlayamayacağım...

Hep böyle olmaz mı zaten onun ölebileceğini aklımıza hiç getirmemişizdir, inanamayız, öyle afallarız ki niye? Diye bas bas bağırırız sanki her şeyin bir ‘niye’si varmış gibi...

Çocukluktan süre gelen bir aşk ve yarım asırlık evlilik...

Beraber büyümüş 3 yıl nişanlı kalmış ve bu hafta 47. evlilik yıldönümlerini kutlayacaklarmış “ona sürpriz yapacaktım İsmail bana sürpriz yaptı, onsuz bıraktı beni” dedi Birsen teyzecim gözyaşları içinde... Ateş düştüğü yeri yakıyor...

Bana dedemden daha çok dedelik yapmış, kimseyi kırmamış, üzmemiş, babacan, yürekli, her sabah erkenden kalkıp sıcacık gülümsemesi, elindeki gazetesi ve sigarasıyla balkondan "günaydın kızım ince giyinmeyin üşüteceksiniz" diyerek bizi işe yollayan, parasız pulsuz hastalarına bedava bakıp ilaçlarını kendisi alan, üst kattaki merkez komutanını soğukta bekleyen erlere sigara ve çay vermeye çabalayıp "yapma ismail amca Komutan kızıcak, yakıcaksın çocukların askerliklerini" dediğimizde "yazık ama, sabahtan beri hazır ol da bekliyorlar ana kuzuları" diyerek o altın kalbini apaçık ortalara sermekten çekinmeyen, eğlenceyi seven ve yaptığı esprilerle bizi kırp geçiren, dünya tatlısı, yoksul babası, şefkatli, cömert, her zaman iyimser, duygusal, son derece tevazu sahibi ve alçak gönüllü, tatlı dilli, güler yüzlü, özü sözü bir melek gibi bir adam... İsmail amca...

Melekler gibi öldü bu sabah... (Kimselerden bir şey istemeden, kimseye yük olmadan, o çok sevdiği kapının yanındaki telefon koltuğunda...) Melekler ölür mü hiç ?

Hep kalbimde yaşıyacaksın...

Rahat uyu, nur içinde yat, mekânın cennet olsun...